Łącznica przy wjeździe do tunelu pod Martwą Wisłą w Gdańsku będzie odladzana przez podgrzewanie nawierzchni – zdecydował Gdański Zarząd Dróg i Zieleni. System ma szanse działać już w przyszłym sezonie zimowym.
O tym, że tradycyjne metody odladzania nawierzchni nie sprawdzają się w przypadku tunelu przedstawiciele GZDiZ mówili już od dawna. Problematyczne w czasie częstych zmian temperatury z dodatniej na ujemną są przede wszystkim wjazdy i wyjazdy z tunelu, gdzie występują duże spadki.
– Problemem jest zwłaszcza wyjazd z tunelu na rondo przy ul. Marynarki Polskiej. Ciężkie samochody jadą tam pod górę po śliskiej nawierzchni, potem muszą się zatrzymać, żeby ustąpić pierwszeństwa i mają problem z ponownym ruszeniem, bo szorstkość jezdni nie jest wystarczająca – tłumaczył dyrektor Mieczysław Kotłowski.
Zarządca tunelu postanowił zastosować rozwiązanie niekonwencjonalne. Rozważane były zraszanie solanką albo podgrzewania nawierzchni. Ostatecznie wybór padł na to drugie rozwiązanie. O decyzji przesądziła bezawaryjność i bezobsługowość systemu oraz niższy koszt budowy niż w przypadku zraszaczy.
Wybrane rozwiązanie
Wybrany system zakłada montaż kabli grzejnych w powłoce ceramicznej pod warstwą ścieralną asfaltu w śladzie kół samochodu ciężarowego na jednym z dwóch pasów ruchu. Ponadto w skład systemu wejdzie stacja pogodowa, z której informacja będzie decydowała o włączeniu ogrzewania.
Budowa tego systemu ma kosztować 300 tys. zł. Dodatkowo trzeba przewidzieć ok. 35 tys. zł rocznie tytułem kosztów energii elektrycznej.
Takie rozwiązanie jest rekomendowane do zastosowania w pierwszym etapie na podjeździe w kierunku ronda Marynarki Polskiej.
Montaż tego systemu będzie wymagał zerwania warstwy ścieralnej asfaltu na całym pasie ruchu oraz zamknięcia ruchu na okres 7 dni. Wśród wad systemu wskazano efekt przenoszenia roztopionego śniegu na nieogrzewany układ drogowy, w tym możliwość powstania lodu na rondzie Marynarki Polskiej.
Dlaczego nie zraszanie
Gdyby zastosować system zraszania solanką na etapie montażu należałoby wydać 1,150 mln zł. Koszty rocznego utrzymania systemu oraz solanki w skali roku byłyby takie same – 35 tys. zł.
Ten system ma wprawdzie wiele zalet – jest stosowany na drogach publicznych, odlodzenie następuje bardzo szybko – już po 60 sekundach, a solanka, dzięki roznoszeniu jej przez kola pojazdów może działać także w odległości ok. 0,5 km poza tunelem. Do tego montaż nie wymaga ingerencji w jezdnię, lecz tylko w chodnik ewakuacyjny.
Przeciwko temu rozwiązaniu, zdaniem GZDiZ, przemawiają jednak wysokie koszty na etapie budowy, a także konieczność późniejszego serwisowania dysz rozprowadzających roztwór, ze względu na możliwość ich zapychania. Ponadto, żeby nie uszkodzić instalacji konieczne w tym przypadku jest stosowanie roztworu chlorku wapnia.
Trudne porównanie
- Przeciwoblodzeniowy system zraszający nie musi działać przy użyciu solanki chlorku wapnia, może działać przy użyciu dowolnych płynnych środków odladzających, w tym najtańszego chlorku sodu (sól drogowa) – nie zgadza się z argumentami inwestora Jan Szczerbiński, z firmy Boschung, która oferuje tego typu rozwiązania. To, jego zdaniem istotnie wpływa na obniżenie kosztów utrzymania systemu.
– Przeciwoblodzeniowy system zraszający jest wysoce bezobsługowy i wykonuje cykliczne spryskiwania czyszczące dysze. W przypadku dysz zamontowanych w chodniku ewakuacyjnym, potencjalne ryzyko zapychania dysz jest praktycznie całkowicie wyeliminowane – dodaje.
Zaznacza także, że cena systemu zraszającego została wskazana w dialogu technicznym jako zgrubna i podana na bazie bardzo szybkiego szacunku dokonanego na podstawie podobnych zrealizowanych na świecie instalacji. Żeby porównać oba rozwiązania techniczne, należałoby, jego zdaniem, postawić jednolite, brzegowe wymagania techniczne i wykonać symulowany rachunek ciągniony dla perspektywy np. 30 lat. Bez tego, jak mówi, systemy są nieporównywalne.
Według wcześniejszych planów GZDiZ, wybrany system powinien działań już od grudnia 2018 roku.
Zapisz się do newslettera:
Zapisz się do newslettera:
