Bando: Koszt budowy FSRU to 4,7 mld zł

Polska przez lata pozostawała uzależniona od dostaw gazu ziemnego z Federacji Rosyjskiej. Przy zapotrzebowaniu, które utrzymywało się przez dłuższy czas na poziomie 15 mld m3, krajowe wydobycie oscylowało w przedziale 3-4 mld m3, co powodowało konieczność importu brakujących wolumenów w kierunku wschodniego. Powodowało to w oczywisty sposób asymetrię w negocjacjach ze stroną rosyjską, a w długim okresie generowało również szereg ryzyk dla bezpieczeństwa energetycznego. Mówiąc najoględniej, Rosja dysponowała instrumentem nacisku, a potencjalnie nawet szantażu.

Akcja dywersyfikacja. Ponadpartyjny konsensus?

Wobec powyższego podczas pierwszych rządów PiS podjęta została decyzja polityczna dotycząca budowy terminala LNG w Świnoujściu, która została podtrzymana w okresie rządów PO-PSL, w którym obiekt zaczął powstawać. Jest to jeden z nielicznych, budujący przykład ponadpartyjnego konsensusu w kwestiach o strategicznym znaczeniu dla żywotnych interesów państwa polskiego.

Z kolei podczas kolejnych rządów PiS powstał system gazociągów Baltic Pipe, który umożliwił import nawet 10 mld m3 gazu ziemnego rocznie bezpośrednio ze złóż norweskich, a świnoujski terminal LNG został rozbudowany (kolejna rozbudowa umożliwi regazyfikację LNG do 8,3 mld m3 gazu ziemnego rocznie). Za rządów obydwu formacji powstawały także nowe połączenia międzysystemowe do państw ościennych.

Potrzebne kolejne zdolności importowe

Proces transformacji energetycznej wymusza jednak już dziś zwiększenie importu gazu ziemnego – w celu stabilizacji systemu przesyłowego w warunkach ograniczonej przewidywalności produkcji energii elektrycznej z OZE konieczna jest budowa nowych bloków gazowo-parowych. Dodatkowo wstrzymywanie dostaw surowca przez Federację Rosyjską zarówno do Polski, jak też innych państw członkowskich Unii Europejskiej, stwarza szansę na zaistnienie Polski jako hubu gazowego dla Europy Środkowo-Wschodniej.

Baltic Pipe, Terminal LNG w Świnoujściu, krajowe wydobycie i interkonektory mogą okazać się w tym kontekście niewystarczające już w perspektywie 5-10 lat, zwłaszcza w przypadku czasowego odcięcia dostaw poprzez istniejące połączenia (czego nie należy wykluczyć, obserwując coraz bardziej agresywną postawę Federacji Rosyjskiej), czy też nagłych skoków zapotrzebowania na gaz ziemny. Dlatego Gaz-System planuje budowę drugiego terminala LNG w postaci FSRU (ang. Floating Storage Regasification Unit – pływająca jednostka magazynowania i regazyfikacji).

Choć decyzja o jego budowie została podjęta przed zmianą władzy w Polsce, wszelkie sygnały płynące z administracji rządowej wskazują jednoznacznie na to, że projekt będzie kontynuowany. Dla inwestycji zabezpieczono już finansowanie, a także – o czym informowaliśmy na łamach “Rynku Infrastruktury” – podpisano szereg umów, wybrano podmiot, który wyczarteruje pierwszą jednostkę FSRU, a także uzyskano decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach. Być może w przyszłości w Zatoce Gdańskiej pojawi się także druga jednostka. Gaz-System przymierzał się już do wyczarterowania drugiej, nieco mniejszej jednostki o zdolnościach regazyfikacji LNG do 4,5 mld m3 gazu ziemnego. Wówczas możliwe byłoby sprowadzenie do Polski drogą morską przez Gdańsk aż 10,6 mld m3 gazu ziemnego. To większa ilość niż maksymalna przepustowość systemu gazociągów Baltic Pipe.

Bando: Koszt FSRU wynosi 4,7 mld zł

O szacowanym koszcie inwestycji poinformował Maciej Bando, pełnomocnik rządu ds. strategicznej infrastruktury energetycznej i jednocześnie wiceminister klimatu i środowiska. – Koszt wynosi mniej więcej 4,7 mld zł – wskazał wiceminister. 100% przepustowości gdańskiego terminala LNG została już zarezerwowana w ramach procedury Open Season przez ORLEN, który po fuzji z PGNiG jest de facto jego sukcesorem w charakterze monopolisty na polskim rynku gazowym.


mat. pras. Gaz-System

W ramach inwestycji zaplanowano nie tylko czarter jednostki FSRU i budowę specjalnego nabrzeża w odległości ok. 3 kilometrów od lądu, do którego w przyszłości cumować będzie mogła również druga jednostka, której wyczarterowanie nadal nie jest wykluczone (choć przeprowadzona procedura Open Season wskazała, że zainteresowanie rynku na razie jest zbyt małe). Integralną częścią projektu jest również system gazociągów, zarówno budowa stosunkowo krótkiego odcinka, łączącego nabrzeże i ląd, jak i rozbudowa gazociągów lądowych.

Inwestycja będzie sfinansowana zarówno z emisji obligacji przez Gaz-System, jak i ze środków europejskich w ramach Krajowego Planu Odbudowy i Zwiększania Odporności (KPO). – Komisja Europejska zatwierdziła zaliczkę w wysokości 5 mld euro dla KPO i tenże plan zawiera również rozdział RePowerEU, który zakłada możliwość udzielenia pożyczki w wysokości 630 mln euro w celu budowy gazociągu onshore w ramach projektu, czyli części lądowej – wskazał Maciej Bando. Z kolei w grudniu w ramach przywołanej wcześniej emisji obligacji dla projektu pozyskano 2,8 mld zł.