Kaźmierczak: Pół obwodnicy Jarocina cieszy, ale w euforii nie zapominajmy o drugiej połowie

Kaźmierczak napisał "obwodnica Jarocina" w cudzysłowie, bo jak tłumaczy na Radzie Ministrów 1 października zapadła decyzja o realizacji budowy... połowy obwodnicy miasta. Podobnie, jak rozstrzygnięcie dotyczy budowy nie obwodnicy Ostrowa Wlkp, ale… drugiej połowy obwodnicy Ostrowa Wlkp. „Pierwszą wybudowano kilka lat temu, ale mało kto nią jeździł, bo i tak trzeba było wjechać do centrum miasta” – pisze Kaźmierczak.

Załączona mapa orientacyjna pokazuje, że obwodnica Jarocina rozpocznie się 9 km przed miastem (od strony Poznania) i zakończy po przecięciu drogi wojewódzkiej nr 433 (Jarocin-Konin, a dokładnie Tuliszków), stanowiącej półoś dzielącą obszar miasta Jarocin mniej więcej na dwie połowy. Na mapie publikowanej od kilku lat na stronie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad wyraźnie oznaczono początek i koniec projektowanej dwupasmowej obwodnicy. Koniec znajduje się przy skrzyżowaniu drogi wojewódzkiej, prowadzącej w kierunku na Konin z drogą na Słupię. Tam zaczyna się planowany łącznik, którym z pierwszej połówki obwodnicy Jarocina auta będą sprowadzane na dotychczasowy przebieg drogi krajowej nr 11. Wyjadą 100 m za ostatnimi zabudowaniami Osiedla Tumidaj. Ciąg ciężarówek może nie pojedzie już ul. Poznańską, której fragment od 35 lat przez starszych mieszkańców miasta wciąż jest też nazywany „obwodnicą”, bo tak im to wtedy władza ludowa nazwała. Tak naprawdę ten odcinek tzw. obwodnicy jest dowodem na barbarzyńską ingerencją Gierkowskiego PRL-u w historyczny układ urbanistyczny Jarocina. Wtedy brutalnie rozdzielono starówkę od Parku Radolińskich, Skarbczyka, Pałacu Radolińskich, by ruch tranzytowy przesunąć o 150 m od rynku.

„Decyzja Rady Ministrów oznacza, że do załącznika nr 6 programu budowy dróg krajowych w ramach nowej perspektywy finansowej 2014-2020 wpisuje się „obwodnicę Jarocina”. Rada Ministrów z premierem na czele i ministrem od dróg i zegarków nie musi wiedzieć, że jest to jedynie połowa obwodnicy naszego miasta. Ale my powinniśmy być tego świadomi i musimy dopominać się budowy drugiej połowy prawdziwej obwodnicy, aby za 35 lat ciężarówki nie pędziły nadal przez środek Witaszyczek i Witaszyc, ale też drogą, która rozdziela osiedla: wielkie Konstytucji 3 Maja i nowe, rozrastające się - Rzeczypospolitej i Bajkowe” – pisze radny.

Całkowicie odrębna sprawą, ale równie poważną, jest przygotowanie się Jarocina na funkcjonowanie z połówką obwodnicy (tą „klepniętą” przez Radę Ministrów). Ta decyzja daje naszemu miastu szanse. Ustaną drgania szklanek w kredensach przy ul. Poznańskiej i znacznie mniejszy ruch będzie w ścisłym centrum miasta. Nie mam pojęcia, o ile zmniejszą się ilości pojazdów tankujących paliwo na czterech stacjach benzynowych i klientów jedzących obiady w przydrożnych barach zlokalizowanych przy dotychczasowym przebiegu krajowej „jedenastki” w granicach miasta. Nie mam pojęcia, ile innych osób nie zatrzyma się w Jarocinie na nocleg, bo w Wolicy Pustej, wpadając na dwupasmową obwodnicę będzie się im wydawało, że są w cywilizowanej Europie, ale chwilę później po niespełna 10 km, po minięciu połowy Jarocina, znów ich przywita Polska rzeczywistość z traktorem na krajowej „jedenastce” przed Witaszycami. Co zobaczą na tym dziesięciokilometrowym odcinku? Bociany polujące na łące na żaby czy nowo powstające podmioty obsługujące ruch tranzytowy, a może nawet zakłady produkcyjne i centra logistyczne, bo dostępność Jarocina nieco się poprawi?

Marudzę. Tak powiedzą upojeni złudnym przekonaniem o cudzie, który wydarzył się na Radzie Ministrów. Nie było cudu i cudów też nie będzie. Pojawiła się duża szansa dla Jarocina. Nie możemy jednak ulegać jej blaskowi, a przede wszystkim popadać w stany euforyczne. Jesteśmy na początku pierwszego odcinka drogi, która może dać szansę na rozwój miasta, ale może też je jeszcze bardziej uśpić i uczynić jedynie martwym punktem na mapie, leżącym nieco z boku drogi wiodącej znad Bałtyku na Śląsk. Decyzja Rady Ministrów, dotycząca tylko budowy połowy obwodnicy Jarocina stanowi dla nas wyzwanie, aby wykorzystać szanse, jakie nam stwarza, ale jest też powodem do upomnienia się o ciąg dalszy – podsumowuje Kaźmierczak.