Ustawa o elektromobilności skierowana pod obrady rządu

Głównym celem projektowanej ustawy jest implementacja do polskiego prawa dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady UE z dnia 22 października 2014 r. w sprawie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych. Dyrektywa obliguje kraje członkowskie do budowy punktów ładowania pojazdów elektrycznych i stacji tankowania sprężonego (CNG) i skroplonego (LNG) gazu ziemnego. W przyjętych 29 marca br. przez Radę Ministrów Krajowych ramach polityki rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych założono, że do 2020 r. sieć bazowa w Polsce ma liczyć ok. 6 tys. punktów ładowania i 70 stacji tankowania CNG. Implementująca dyrektywę Ustawa o elektromobilności i paliwach alternatywnych ma uregulować nowo powstający rynek i umożliwić wypełnienie zobowiązań.

Problem jest jednak tempo procedowania Ustawy. Komisja Europejska już w lipcu br. wezwała Polskę do przyspieszenia prac i przyjęcia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych, niezbędnych do wykonania dyrektywy UE. „Przyśpieszenie rozwoju infrastruktury paliw alternatywnych jest niezbędne do zapewnienia wszystkim Europejczykom czystej i konkurencyjnej mobilności” – podano w komunikacie. KE później wycofała się z ostrzeżenia, ale poinformowała, że jeżeli Polska nie wywiąże się z obowiązku, grozi jej sprawa w unijnym Trybunale Sprawiedliwości.

Ministerstwo Energii, powołując się na prowadzone przez Komisję Europejską postępowanie w sprawie braku implementacji przez Rzeczpospolitą Polską przedmiotowej dyrektywy oraz intencję KE wniesienia skargi w tej sprawie do Trybunału Sprawiedliwości UE w I kwartale 2018 r., wniosło o procedowanie uchwalonego przez siebie projektu w trybie pilnym.

– Rynek czeka na tę ustawę. Konieczne jest jak najszybsze zatwierdzenie projektu przez rząd i skierowanie go pod obrady Sejmu – mówi Maciej Mazur, Dyrektor Zarządzający Polskiego Stowarzyszenia Paliw Alternatywnych (PSPA). – Nie mając ustawy o elektromobilności, skazujemy firmy na marazm i wyczekiwanie. W pierwszym etapie rozwoju rynku budową sieci mają się bowiem zająć podmioty działające na zasadach komercyjnych. W tym wypadku trudno się spodziewać, żeby przygotowały i rozpoczęły inwestycje, nie znając warunków, jakie stworzy ustawa.

W projekcie datowanym na 15 grudnia br., przekazanym pod obrady Rady Ministrów, wprowadzono szereg zmiany w stosunku do projektu z 22 listopada br. Niektóre z nich mają np. wyeliminować ryzyko objęcia na gruncie ustawy dozorem technicznym UDT punktów ładowania zainstalowanych w gospodarstwach domowych, a także zwiększyć efektywność modelu planowania miejsc parkingowych dla pojazdów elektrycznych przy ogólnodostępnych stacjach ładowania. Regulacje dotyczące funkcjonowania Ewidencji Infrastruktury Paliw Alternatywnych (EIPA) zostały natomiast tak zmienione, by była możliwość przekazywania przez operatorów ogólnodostępnych stacji ładowania informacji o dostępności punktów oraz cenie usługi w czasie zbliżonym do rzeczywistego. EIPA ma zacząć działać od 1 stycznia 2019 roku. Ministerstwo Energii wprowadziło również zapisy mające na celu wyeliminowanie wątpliwości, co do zakresu zwolnienia z obowiązku zgłoszenia budowy punktu ładowania w reżimie prawa budowlanego. Zdaniem wnioskodawców zwolnieniem powinny zostać objęte wszystkie stacje ładowania, a nie tylko wolnostojące punkty ładowania. Uspójnione zostały ponadto zasady konsultowania planu transportowego gminy w zakresie publicznego transportu zbiorowego. Dodano wymóg konsultowania planów z operatorami systemów dystrybucyjnych gazowych, ze względu na potencjał wykorzystania pojazdów napędzanych gazem ziemnym w transporcie publicznym. Przesunięciu uległ także termin sporządzenia przez gminę planu budowy ogólnodostępnych stacji ładowania z dnia 15 stycznia 2020 roku na dzień 15 marca 2020 roku.

Projekt ustawy jest wpisany do wykazu prac legislacyjnych Rady Ministrów z terminem zatwierdzenia w IV kw. 2017 r. Zaproponowana data wejścia w życie ustawy, 14 dni po ogłoszeniu wynika z potrzeby jak najszybszego wdrożenia dyrektywy UE, co umożliwi zamknięcie postępowania formalnego prowadzonego przez KE i uniknięcie skierowania skargi do Trybunału Sprawiedliwości UE.